نیلوفر

حالا این جا نشسته ام

روی فرشی که سه سال پیش خریده بودیم

کلاهم را سرم گذاشته ام

و ادای نویسنده ها را در می آورم

درست مثل "جو" در کتاب زنان کوچک

با این تفاوت که همه نویسنده بودن او را باور دارند

ولی این جا...بگذریم!

روی زمین دراز کشیده ام

و به این فکر می کنم که دنیای بدیست

هنوز هم عادت نکرده ام که صدای تلویزیون در اتاقم بپیچد

یا کسی مرا با صدای بلند صدا کند

ذهنم آشفته می شود

جدیدا لایه هایی را در ذهنم کشف کرده ام....

 

 شعری به نام"تو":

قبل از اینکه  در ِخانه را قفل کنم

قبل از اینکه بخوابم

به من زنگ بزن

بگو جایی توی این شهر گم شده ای

بگو

می آیم هرجا که باشی پیدایت می کنم

نشانی بده

 تا راحت تر بیابمت

بگو دست هایت سرد ترین دست های دنیاست

قلبت هراز گاهی از حرکت می ایستد

بگو چشم هایت همه ی کوچه ها و همه ی برف هایی را که تا به حال دیده به خاطر دارد

بگو چشم راستت قهوه ایست

بگو بوسه ای گوشه ی لب هایت جا مانده است

بگو قلبت گرفته ، توان نداری صدایم کنی

بگو صدایت عجیب شبیه صدای من شده

بگو دوست نداری کسی شعرهایت را بخواند

دست تکان بده

نگاهت را بریز کف خیابان

گوش بده شاید مرا بشنوی

طاقت داشته باش

من نزدیک تر از آنم که فکر می کنی

فقط وقت می خواهم

تا کفش هایم را به پا کنم

چترم را بردارم

از این خانه خودم را نجات دهم

و بیایم و بیابمت

بیابمت

بیابمت

بگو این شعر را تو نوشتی...

 نیلوفر.آخرین روزهای سال89.