ل مثل لیلا...مثل لیلی...

 

سکوت می کنم
تا شائبه دانایی ام
حرفی برای گفتن نداشته باشد .
تا فرصت برای تکلم چشم هایم
دست هایم
و پاهایم زیاد تر باشد ...
تا وقتی سیگارم را از این دست به آن دست می دهم
حرف ها زده باشم ...
تا وقتی دودش را می خورم
داستان ها گفته باشم ...
من وقتی برگ ها را با احترام خرد می کنم،
و به زجر ممتد بودن شان پایان می دهم،  

راوی ام
راوی یک داستان تراژیک... 

وقتی لب هایم را روی هم می گذارم
دارم برای شما می گویم چرا لب هایم را روی هم گذاشته ام
و چرا مدام وراجی نمی کنم
 

دارم می گویم که آدم
وقتی نمی تواند با زبانش
حقیقتی را به تمامی بیان کند
یا زیبایی را به تمامی تحسین کند
بهتر است حرف نزند
 

بهتر است سیگار بکشد
برگ ها را خرد کند
و به طرز نگاهش معنا بدهد
 

...

پ.ن: 

شعر از بازخوانی یک وبلاگ بودخیلی وقت پیش کپی شده...