خاطرات یک پروانه ی گم شده
با هر نوشته، پیرتر میشویمخاطرات یک پروانه ی گم شده
با هر نوشته، پیرتر میشویمر مثل رهایی
امروز تولد بیست سالگیم بود...خیلی خوشحالم...خیلی زیاد...یه شادی ِ عظیم..گرچه با یه غم ِ عمیق
خوشحالم که کسایی رو دارم که دوسم داشته باشن...کسانی که خیلی تعدادشون زیاده...
خوشحالم...
ممنونم از همه ی آدم های عزیزی که توی زندگیم هستن...کسایی که همیشه با مهربونی هاشون منو شرمنده کردن...کسایی که عاشقانه دوسشون دارم...
و ممنونم از علیرضا ی عزیز برای این متن ِ قشنگی که نوشته برام...خیلی زیبا بود:
به آرامی.
و حسی از آشنایی درم سوسو می زند.
نقش گنگی از آن دختر جوان را بر چهره دارد
و تو را در نگاهش.
می شناسمش.
از گذشته ای دور.
پ.ن:
سرو ،نیلوفر نشکفته ی نوخاسته را
می دهد یاری کز شاخه بیاید بالا...
ف مثل فرداا...
سخت شده نوشتن...
شاید چون دل ِ نوشتن را نداشتم...
سخت بود از تلاشم برای شاد بودن بنویسم، زمانی که مطمئن نبودم خوشبختم یا نه...زمانی که هنوز نمی دانم آیا این پاییزی که می آید می توانم روز تولدم احساس کنم سالی که گذشت خوشبخت بوده ام...که سرم را بالا بگیرم و بگویم : " خدایا من نیلوفرم...نیلوفر ِ تو..مثل اسمم همیشه می پیچم و بالا می روم...زیبایی می بخشم...دوست دارم انسان ها را...سعی می کنم روشن فکر کنم..."
همیشه پاییز که می شود...این همه برگ های زرد و نارنجی و قرمز مرا به یاد خودم می اندازند...به یاد ِ منی که چقدر در این پاییز هایی که گذشت رنگ عوض کردم...چقدر هنوز سبزم؟چقدر قرمز و زرد شده ام؟ چقدر نارنجی؟
این قدر این روزها آینده برایم دور شده که حتی بودنش برایم مهم نیست...در روز زندگی می کنم ...شاید این هم از خاصیت های ِ عشق است... خاصیت ِ تنها بودن و در عین حال با همه ی مردم دنیا بودن... آینده آن قدر دور شده که انگار نه انگار روزی روزگاری قرار است پاییزی برسد...پاییزی که من کنار پنجره ای نشسته ام...واحتمالا تسبیحی در دست دارم...به آسمان نگاه می کنم و قلبم از یاد آوری امروز..از یاد آوری این روزها و این شب ها به تپش می افتد...شاید در یکی از همین به تپش افتادن ها هم ناگهان از تپش بایستد...ولی آن روز فراموش نخواهم کرد این پاییز ها، این آذر ها ،این شور و شوق ها را چقدر دوست داشته ام...چقدر برای ِ اینکه جزئی از این روزها باشم..جزئی حقیقی از این ثانیه ها تلاش کرده ام...
همیشه پاییز که می شود منتظرم...
نیلوفر.پاییز 89
و مثل وقت !
- پیچیده به بند ِ رخت، یک نیلوفر
پیراهن ِ شسته زیر ِ لب می گوید.
***
مرا به ذهنت نه،
به دلت بسپار!
من
از گم شدن
در جاهای شلوغ
می‌ترسم.
-مژگان عباسلو
پ.ن:
دلم خلخال می خواد !
ل مثل ِ لال !
هزاران شعر قشنگ دارم
از شاعرانی که همیشه مرا به وجد می آورند
ولی حرفی هست برای گفتن
که فقط در دل ِ من است
هیچ رویایی و هیچ پروانه ای تا به حال درکش نکرده است
برای همین فقط پروانه ی مرده ای مثل من می داند که
منظور شاعر از سکوت ِ سکسکه ساز چیست...
دلم بهار می خواهد
دلم می خواهد فقط تنها گریه کنم.تنهای تنهای تنها !
نیلوفر.آبان ۸۹
ی مثل ِ یه عشق دو حرفی !
دوستت دارم را ساده نگیر
نقش تنهایی ما
حک شده روی برهوت
تو بمان
تا دل کوه آب شود
آتش اَفشان به سراغ من بیچاره نیا
من همین چند قدم مانده به غم را دارم
دل من را نشِکَن
حس بُکُن حادثه را که اگر جمع شود
بغض هر ساله ی من...
دوستت دارم را ساده نگیر
که مبادا برود
از خاطر
همه ی سهم دلم
از دل تو
لحظه را بازی کن
و ببَر
جام ترک خورده ی غم های مرا
که مدارا کردم
نفس سبز کشیدم
تا تو بیدار شوی
به دلت یاد بده
گل لبخند بکارد بر لب
و ازین فاصله ها رنج نَبَر
که دلم تنگ نمی شد
اگر این جا بودی
دوستت دارم را ساده نگیر
پ.ن:
دوستت می دارم
تا ابدهای ابد...
ن مثل نبض...
بودنت
بوی چای دم‌کشیده بود-مژگان عباسلو
پ.ن: این روزها هیچ شعری به دلم نمیشینه...گاهی ساعت ها توی نت دور می زنم...شعرهای شاعرایی رو که دوست دارم می خونم ...اما به دل نمی شینن لامصبا ! خودم هم که.......دلمون به بقیه خوش بود ...که اونا هم منو راضی نمی کنن... ولی چاره ای نیست...هی !
p.s
a cup of tea solves every thing.and you are my cup of tea
ر مثل ِ رسیدن...
تیر نیستم
خواستی
رها کنی
پرنده‌ام
نخواستی
پرم بده...
-مژگان عباسلو